Każdy sobie rzepkę skrobie.

Siano. Mój świat kręci się teraz wokół podstawy koziej egzystencji zimą czyli siana. Po wielkich trudach skoszone, pięknie wysuszone leży odłogiem na łące. I czeka. Raz przerzucone lub przetrząśnięte jak kto woli siłą moich mięśni. Teraz trzeba je zgrabić na wałki i przygotować do balotowania. I tu zaczyna się szopka bo ja nie dam rady drugi raz sama całą łąkę grabić na tych afrykańskich upałach, potrzebna maszyna. Tyle, że takowej maszyny nikt nie chce użyczyć. Jeżdżę już po sąsiednich wsiach prosząc prawie na kolanach o zmiłowanie. Nic z tego, wymówki słyszę różne, jeden odkręcił kółko (czyżby nie można było go przykręcić?), drugi nie ma czasu, trzeci ma zepsuty traktor a innym nie przyjedzie, czwartemu się nie chce, piąty stwierdził, że grabiarkę wyciąga ze stodoły dopiero w sierpniu (???). I tyle. A przecież ja nie za darmo. Nie mogę tego pojąć, przecież to gospodarze, dobrze rozumieją jak ważne jest siano dla kogoś kto ma zwierzaki. Dlaczego się na mnie wypinają? Bo obca? Bo nie jedynego, słusznego tutaj wyznania prawosławnego? Na Pomorzu jeden drugiego w łyżce wody by utopił ale jak chodzi o takie sprawy ludzie byli solidarni. Pomagali przy sianokosach i koszeniu. To rzeczy święte, trzeba pomóc pomimo różnych animozji. I jeszcze jak komuś traktor gdzieś ugrzązł, zakopał się zawsze biegli na pomoc nawet wrogowi. Bo nigdy nie wiadomo kto i kiedy. Na Podlasiu tego nie widzę niestety. Każdy sobie rzepkę skrobie. Radź sobie sam chłopino, babino.